Month: January 2021

අපි පොඩි දවස අපෙ අම්මාට මැජික් හාල් මුට්ටියක් තිබුණේය. ඒක කවදාවත් ම හිස් වුනේ නැත. පෝරණුව උඩ ලිපට පිටිපස්සෙන් හදා තිබුණ වලන් නැමූ පිල් ගැට්ට

ජීවිතේ හැමදාම වසන්තය තියෙන්නෙත් නෑනෙ. ඉඳල හිටල ශීත කාලත් උදා වෙනව. මගේ ජීවිතේටත් එක්තරා කාලෙක දරාගන්න අමාරු තරම් තද ශීත සමයක් උදා උනා. අවාසනාවට මං

අපේ බැචෙක් හිටියා, ගම දෙයියන්දර. ඔය ඉතින් එක එක කුණ්ඩවාලි වලට කැම්පස් එක මාස ගණන් වැහුවම අපි කරන්නෙ යාළුවන්ට සැපදුක් අහල ලියුම් යවන එක. එකදාස්

පෙරේද රාත්‍රියෙ වෙනත් වාට්ටුවකින් පැමිණි විශේෂඥ ශල්‍ය වෛද්‍යවරියක් සමඟ මම මගේ වාට්ටුවේ රෝගියෙක් බලන්න ඔහුගෙ කාමරයට ගියා. ඩෙන්මාකයේ රාත්‍රී සේවයේ යෙදෙන සියළුම වෛද්‍යවරු රෝහලේ නවතින්න

දහය එකොළොහ වසර කියන්නෙ ස්වභාවයෙන්ම දමනය කරන්න අපහසු සිතුම් පැතුම් ගලාගෙන එන වයස් සීමාවක්. ඒ වගේම ඒක මිශ්‍ර පාසලක්. බොහොම ග්‍රාමීය පරිසරයක් සහිත මේ පාසලේ

3 වැනි ලෝක යුද්ධය අාවොත් : ඔබට අනතුරු ඇඟවීමට වත් කාලයක් ඉතුරු නොවේවි …. මේ යුගයේදී යුද්ධයක් ඇවිල ගියහොත් එය නිසැකවම මනුෂ්‍ය වර්ගයා නැවත ගල්

_____________________________________ #මට_බඩගිනියි.. පෙම්වතා – මොනවා හරි කන්න බබා..බඩගින්නෙ ඉන්නෙ එපා.. යාළුවා – වරෙන් යන්න ගිහින් කොත්තුවක් කමු.. ( කඩේට ගොස් ටික වෙලාවකින්..) සේරම කන්නෝන උඹ..මෙතන

‘ඔයාට මාව හම්බවෙන්න කලින් කෙල්ලො කීදෙනෙක් ඉඳල තියනවද?’ කියලා වයිෆ්ලා සාමාන්යෙන් අහන ප්‍රශ්නෙ නිර්මලත් මගෙන් කීප විට අහලා තියනවා. එකම උත්තරයයි තියෙන්නේ ඉතින් ඔය ප්‍රශ්නෙට.

සාමාන්‍යයෙන් ” වැසිකිළියක් ” කිව්වම සිතට එන්නෙ එතරම් ප්‍රිය මනාප හැඟීමක් නොවෙයි . විශේෂයෙන් පොදු වැසිකිළියක් කිව්වහම ඒ හැඟීම තවත් තීව්‍ර වෙන්නෙ මිනිස්සු පොදු වැසිකිළි

මේ මගේ මෙරට අත්දැකීමක් නොවේ. නමුත් ඊයේ වෙනත් රටකදී ලැබූ අවාසනාවන්ත තත්වයකි. මේ දිනවල කොවිඩ් රෝගීන් සීග්‍ර ලෙස වැඩි වෙමින් පවතී. රෝහල් ඔවුන්ගෙන් පිරී ඉතිරී

මෙම සිදුවීම දැනට අවුරුදු 4කට පමණ පෙර සිදුවූ බව යන්තම් මතකයේ ඇත, එවකට මම ආයෝජන මණ්ඩලයේ ව්‍යාපාරයක සේවය කරමින් සිටියෙමි. අප ආයතනයේ තනතුරු කෙසේ උවත්

එතරම් සදාචාරාත්මක නොවුණත් මරණ ගෙදරක ගිහින් ඕමි හෝ වෙනත් කාඩ් ක්‍රීඩාවක් නොකළ අයෙක් ඉන්නවා නම් ඒ බොහොමත් ම කලාතුරකින්. මෙසේ සිදු කරන කාඩ් ක්‍රීඩාවන් රැසක

අහම්බෙන් මෑත දිනෙක මතුගම නගරයේදි එක්තරා යුවතියක් නෙතු ගැටුනි, ඈ විසින් මා දෙස ඉතා ඕනෑකමින් බලන සේයාවක් හැගී ගියෙද එහෙත් මුඛ ආවරණ පැලද සිටි නිසා

මේකත් හයිවේ කතාවකි. මම අවුරුදු පහේ සිට හැදුනේ වැඩුනේ ආච්චි සහ අත්තා ලගය.ඈත හද්ද පිටිසර ගමක් වූ මගේ ගමට ලගම නගරයට කිලෝමීටර් 25කට ආසන්න ප්‍රමාණයක්

ඇයි ඔයා ධීර් ට කැමති කියලා කවුරුහරි ඇහුවොත් මම කියන්නේ ධීර්ගෙ ගෙදර ලස්සන හින්දා කියලා. ඇයි ඔයා ධීර්ට අකමැති කියලා කවුරුහරි ඇහුවොත් මම කියන්නෙ ධීර්

අපේ ආත්තම්මාට නිරන්තරයෙන් පන්සල් යෑමට සිත් පහල වේ. තවද ඈට කැළණි පන්සලටම යා යුතුය. වරක් වැන්දොත් ඇති බව කියමින් ඈ සෑම විටකම එහි යන්නීය. ඈ

වැලන්ටයින් ගැන සිහි කැඳවමින් බුකියෙ උඩ යට දුවන පෝස්ට් දැක්කම මට හිනා ගියෙ එක්තරා සිදුවීමක් මතක් වෙලා. අපෙ ප්‍රේම පුරාණෙට ඒ වෙද්දි අවුරුදු හතයි, මාස

මේ පහල පින්තූරේ තියෙන්නේ අද මට මගේ ජීවිතේ ලැබුණ විශේෂම තෑග්ගක්…ඒක ගැනයි මම කියන්න හිතුවේ..මේක බැලූ බැල්මටනම් පොඩි බිස්කට් පැකට් එකක් තමයි..ඒත් මේකේ කතාව ඇහුවමනම්