පොඩි කාලෙ මට අපලයි කියල ගෙදරින් මට දැම්මා නයි මුද්දක්. එතකොට මම නවය වසරෙ වගේ.. ඉස්කෝලේ යනකොට ඉතින් මුදු දාන්න දෙන්නෙ නෑනේ..ඒත් ගෙවල් ගාව ඉස්කෝලෙට

“හවසට ලෑස්තිවෙන්ඩ” දවසම බලන් ඉඳල ඉඳල අහන්ඩ ආසම වචන ටික ඒ. පොසොන් නිවාඩුවට හොස්ටල් ඉඳන් ගෙදර එන්නෙ නිවාඩුවට තොරන්ටත් වඩා කානිවල් එක බලන්න යන්නමයි. අප්පච්චි

අද චණ්ඩි දෙන්න ම පෙතිගහනව ! ( එදා එහෙම කැතිපාරක් දුන්න නන් අද මේක ලියන්න කෙනෙක් නෑ ) මද්දු අයියයි මායි අතර වයස පරතරය අවුරුදු

මගේ පාසල් ජීවිතයේ පළමුවැනි ගුරැ මාතව ඉන්ද්‍රානි පේලිස් ය… අද ඇය කොහේ ඉන්නවාදැයි මම නොදනිමි… එහෙත් මා ජීවිතයේ ලද හොඳම ගුරැවරිය ඇය බව කිව යුතුය..

සභාවෙන් අවසරයි 1988 භීශනයේ අතුරු කතාවක් කියන්නයි අද හාහාපුරා කියා මෙතනට පැමිනියේ. මමපාසල් ගියේ ගමෙන් පිට.බස් එකේ තමයි ගමන .ඒ නිසා මට පාසලේ යාලුවො වගේම

මේක අපේ ගෙදර කතාවක් ඒ කියන්නේ.මගේ පොඩි කාලේ කතාවක්. පුංචි කාලේ.ඒ කියන්නේ ඉස්කෝලේ එකේ ,දෙකේ පන්ති වල ඉන්න කාලෙ ඉඳලා මට තිබුනා අතට අහුවෙච්ච පොත්

අලියන්ටයි ළමයින්ටයි දගලන්නෙ නැතුව ඉන්න බෑ කියනවනෙ. ඔන්න ඔය කතාවත් මට නම් 200% ක්ම ගැලපුනා. ඉතිං අම්මා දන්නවා මගෙ සද්දයක් නෑ කියන්නෙ මහා සුලි කුණාටුවක

මේක අපේ සීනියර් ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලා ඕත් එක දෙන දවස.. මමත් ඉතින් සීනියර් ප්‍රෙෆෙක්ට් කෙනෙක් උනා..ලේසි නෑ ඉතින් ඉස්කෝලේ වැඩ කරල හැමදේටම පෙනී ඉදල ගුරුවරුන්ගේ හොදනම අරගෙන

මේක මම සාමාන්‍ය පෙළ කරන කාලෙ මගෙ යාලුවෙකට සිද්ධ උන පොඩි අවුලක්. මේ කියන යාලුව (සපුමල් කියල හිතමු) කලින් වාර දෙකේදිම පන්තියෙ 4 වෙනිය.මිනිහට සෑහෙන

බලමු මේ අත්දැකීම තියෙනවා ද කියලා… මේ සිදුවීම වුනේ සාමාන්‍ය පෙල කරලා , උසස් පෙල කරනකම් ගෙදර ඉන්න කාලේ. දැන් වගේ නෙවෙයි, ඒ කාලයේ ඉස්කෝලෙ

මම මූලික අධ්‍යාපනය ලැබුවේ ඇලහැර අතරගැල්ලාව ප්‍රාඨමික විද්‍යාලයේ. ඒක දුෂ්කරම පාසලක්. ගුරුවරුත් වැඩිකාලයක් ඉන්නේ නෑ.අපිට උගන්වනවාට වඩා පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් අපේ ඉස්කොලෙන් අයින්වෙලා යන්න තමයි

වැඩ කර කර ඉද්දි මට මතක් උනා ලපයක් නිසා හම්බෙච්ච කොලුවෙක්ව. එතකොට මම ඉස්කෝලෙ නවය වසරෙ. ඒ කාලෙ මම ඉස්කෝලෙ ගිහින් ගෙදර එන්නෙ පාරෙ බස්

ඉස්කෝලෙ පණු බේත් දෙන දවස කියන්නෙ මරණ මංචකේට ගෙනියන දවස වගේ ඒ කාලේ පණු බේත් කියල දුන්නෙ පැණියක්.උඩ බලන්න කියල හක්ක දෙපැත්තෙන්ම අල්ලලා උගුරට බිංදුවක්

මම ඉස්කෝලේ 10 වෙනි වසරෙ, හුරීගොල්ලෑව කණිෂ්ඨ විද්‍යාලේ 9 වසරෙන් 10 වසරට සමත් වෙන ළමයි එන්නෙ අපේ ඉස්කෝලෙට ඉතින් දවසක් පන්ති භාර සර් ගියා principal

ස්කූල් යන කාලෙදි මම හරිම අහිංසක ළමයෙක්. අහිංසකකම කොච්චරක්ද කියනවා නම් අපෙ පංතියෙ ළමයෙක් මොකක් හරි අලුගුත්තේරු වැඩක් කරලා තිබ්බොත් මගෙ දිහාටත් ටීචර්ස්ලාගෙ ඇස් කැරකෙනවා.